[Sarah89]

Fabula quaedam Hispanica Latine a me - haud ad verbum - reddita.

PVELLA QVAE TRIBVS VOLEBAT NVBERE

Erat quondam vir qui habebat filiam formosissimam. Tres iuvenes valde eius amore capti venerunt petitum a patre ut sibi filiam in matrimonium daret. Cum tres aeque honesti et digni qui filiam uxorem ducerent patri viderentur, ipsam esse cui eligendum esset existimavit rogavitque ergo puellam quem sibi maritum vellet. "Omnes tres volo", dixit illa. "Quid?" pater exclamavit, "iam fugit te ratio? Non fieri potest ut tres habeas maritos!" "Quamquam tres volo." Sollicitus pater sententia plane insana filiae aliquot dies intermisit sperans eam ad sensum redituram consiliumque capturam. Deinde eam iterum rogavit cui trium iuvenum nubere mallet. "Iam dixi, pater; omnes tres volo", ait illa. "Et ego iam tibi dixi, mea filia, id non fieri posse. Nulla mulier tres potest habere maritos!" "Istud non curo! Ego tres volo." Tandem cum nec illa per se nec ipse pro illa ex petitoribus unum eligere posset, pater eiusmodi consilium cepit ut tres iuvenes per orbem terrarum mitteret quemque quam pulcherrimum, pretiosissimum rarissimumque donum filiae suae requisiturum et illi qui post annum optimum donum rettulisset eam daret. Tum petitores certiores facti profecti sunt sua quisque via.

At anno paene finito nihil ullus eorum invenerat quod postulationi patris satisfacere posset; quisque igitur tristis retrorsus iter calcare coepit. Cum unus iter per silvam faciens restitisset et super saxulum sedisset ad quietem aliquam sumendam, appropinquavit ei e via seniculus, qui speculum parvum de veste prolatum venditare coepit. "Quid ego vellem istud?" ait iuvenis, "immo aliqua re pretiosissima rarissimaque, heu, mihi opus est, non speculo quodam dupondiario." "Sed hoc est magicum speculum. Quemquem enim videre cupis, in id inspiciendo, videre potes." Hoc audito iuvenis speculum voluit probare, ut num quod ille dixerat verum esset, sciret. Vtque primum id inspexit, suam vidit amatam. Ergo valde miratus id donum satis rarum esse existimavit, idque tanto quantum poscebatur emit.

Paulo post, iuvenis alter per vicum quemdam transibat, cum ecce idem seniculus eum adit, lagunculam aceti de veste profert rogatque num eam emere vellet. "Non emam", inquit iuvenis, "quid mihi prosit istud?" "Falleris!" seniculus clamavit, "hoc enim mirandum acetum est: quisquis mortuus guttam de eo in os accipit suum, dummodo corpus adhuc integrum sit, in vitam redit." Cum forte ea exsequiae transirent, probare cupiens iuvenis num quod ille dicebat verum esset, lagunculam de manu illius eripuit, per lugentium comitatum ad mortuum cucurrit et guttam aceti in os eius effudit. Vtque primum gutta labra tetigit, mortuus surrexit valens et laetus, et cum totus comitatus nunc gauderet, omnes domum invitavit ad poculum bibendum. Iuvenis ergo vidit illud acetum satis mirabile donum esse idque tanto emit quantum venditor poscebat.

Paulo post tertius iuvenis in ora litoris ambulabat, tristiter cogitans sibique fingens quid mirabilis ceteri invenire potuissent cum ipse nihil invenisset, cum navicula veterrima, immo tam vetus ut haud multum abesse putares quin pondere eorum qui in ea multi erant congesti frangeretur, ad litus appulsa est. Omnes iuvene spectante de ea descenderunt, at quis inter illos erat, nisi idem seniculus noster? Qui iuvenem adiit aitque: "Salve, iuvenis! Rogo, tune vis meam naviculam emere? Est valde bona navicula, nec multi tibi eam vendam." "Minime!" Respondit iuvenis, "quid ego ista navicula faciam, quae ne valet quidem quadrantem?" "Multum falleris; immo virtutem habet rarissimam. Quemquem enim ea vehit, quoquo ille vult, veluti momento temporis perducit." His verbis iuvenis, cum tristitia plenus esset, paene ridere coeperat, at seniculus perrexit: "Quod si non mi credis, roga tum illos qui mecum in ea fuerunt. Omne caelum iratum habeam, nisi tibi dixerint minus semihora ante nos Romae fuisse." Iuvenis illorum quemque rogavit unde veniret qualisque navigatio fuisset et omnes quod seniculus dixerat confirmaverunt. Existimavit igitur illam naviculam satis mirum donum esse eamque tanto emit quantum poscebatur. Venditione peracta seniculus valedixit et abiit.

Nec longo interposito tempore iuvenis unum duorum aliorum haud procul in ora venientem cernavit. Cui obviam ire inceperat, cum et alterum vidit de aggere descendentem. Mirati casum tres iuvenes convenerunt seseque quid quisque invenisset rogaverunt. "Ego", inquit primus, "inveni speculum in quod inspiciendo quemcumque desideras videre potes." Protulit speculum ut viderent, at id cum omnes inspicerent ecce illam quam ardebant vident, iuxta plorante patre, super lectum iacentem mortuam. Iam ceteri flere incipiebant cum ille qui a seniculo acetum emerat dixit: "Nolite flere! Ecce hic aceti lagunculam magici habeo, quod, dummodo corpus integrum sit, mortuos in vitam reducere potest. Illi guttam in os effundam et vivet!" "Sed, heu", gemuit ille qui speculum habebat "spatio illuc perveniendi, non solum mortua, sed etiam combusta aut vermibus comesa erit! Sero erit!" Adhuc enim procul erant. Tum "Minime!" retulit tertius, "ego hanc emi naviculam, quae te quovis quasi puncto temporis pervehere potest." Omnes ergo in naviculam inscenderunt celerrimeque prope puellae domum pervecti sunt.

Intro cucurrerunt, ubi patre propinquisque circum lugentibus invenerunt mortuam. Statim ille qui acetum habebat se ad eam proripuit et de laguncula iam in manu parata trepidans guttam in os mortuae effudit. Vtque primum gutta labra tetigit, dum redit in vultum color surrexit puella subridens quasi post bonum somnum. Tum pater gaudio dissiliens, filiam suam quam astrictissime amplexus ad illum qui acetum dederat respexit magnaque voce clamavit: "Tu es, qui filiam meam uxorem duces! Ita, tute es!" At "Heus!" alter inquit iuvenis, "sine navicula mea, non hodie, sed longe serius, iam illa vermibus comesa, advenissemus; tum ille nil potuisset." "Et", ait tertius, "sine speculo meo, ne quidem scissemus eam mortuam esse, et quamquam forsitan ille sua navicula vectus fuisset iamque adesset, solus sine remedio adesset, nam nisi res effecisset ut ad tempus oblivisceremur nos esse rivales, maluissemus non una in navicula sed nostra quisque via redire; hinc illa acetum non acepisset. Meo quoque ergo vivit beneficio." His dictis factum est breve silentium, tum puella respiciens ad patrem: " Vides, pater", inquit, "quod tribus mihi opus est?"

[Bill]

Merci Sarah 89! Voilà une fable bien agréable à lire !

[Sarah89]

Hehe, merci à toi.