[Sarah89]

Une autre petite histoire que j'ai traduite.

HARIOLVS

Erat rusticus pauper et astutissimus Scarabaeus cognominatus, qui sibi parere cupiebat harioli famam. Quodam die mulieri cuidam furatus est linteum, quod in acervo stramenti abdidit. Deinde se iactare coepit praedicans se omnia posse divinare. Quo audito mulier ad eum venit rogans ut divinaret ubi esset linteum suum. "Quid", respondit ille, "mihi dabis pro opere meo?" "Quinque farinae libras", ait mulier, "et unam butyri." "Bene", Scarabaeus dixit. Tunc paulisper simulans se intente cogitare, locum ubi linteum erat indicavit.

Duobus tribusve post diebus unius ex lautissimis vicanis equus iam non inveniebatur. Scarabaeus illum furatus erat duxeratque in silvam et ad arborem alligaverat. Dominus ille hariolum arcessivit, qui veri magi omnes gestus modosque imitatus dixit: "Mitte servos in silvam; ibi, ad arborem alligatus, est equus tuus." Itur in silvam, equus invenitur et bellam in nummis mercedem accipit hariolus.

Postea illius fama crevit et per totum regnum diffusa est. Paulo post factum est infeliciter ut rex anulum pretiosissimum, quem ab uxore die nuptiarum acceperat pignus amoris, amiserit. Postquam quaeritatus ubique neque repertus est, nuntios rex misit qui hariolum arcesserent. Qui in vicum advenientes hominemque reperientes, apprehensum illum in carro collocaverunt et ad urbem deduxerunt. Rusticus cogitabat: "Perii! Qui divinem ubi anulus sit? Irascetur rex et e patria expellar aut necabor." Oblatus est coram rege, qui ei dixit: "Salve, amice! Si ubi sit anulus meus divinaris, remunerabor te bene: sin autem minus, caput tibi secandum curabo." Eumque in aliquod conclave iussit duci ibique solum relinqui, ut tota nocte cogitare posset et responsum postridie bene mane daret. Vbi solus relictus, pavens rusticus sibi dixit: "Quidnam regi dicam? Si hic maneo, pereo. Initium noctis opperiar et fugiam potius; opperiar dum gallus ter canat; tertio cantu hinc fugiam."

Anulus vero a tribus servis palatii erat subreptus, quorum unus erat cocus, secundus agaso, tertius cubicularius. Qui valde timentes hariolum ne divinaret factum, ad ianuam eius conclavis auscultatum ire statuerunt. Primus ivit cubicularius. Vt primum is aurem ianuae applicuit, repente primus galli cantus auditus est. Rusticus tunc exclamavit: "Deo gratias! Ecce iam unus. Duo reliqui expectandi sunt." Quo audito pavore percussus cubicularius ad comites suos recurrit trepidansque eis dixit: "O amici! Me agnovit." "Mane", agaso inquit, "iam ego ibo". Haud diu postquam is ante ianuam restitit, gallus secundum misit cantum. Ad quem rusticus exclamavit: "Deo gratias! Ecce iam duo. Vnus tantum iam expectandus." "O amici! Me quoque agnovit", ait reversus ad comites agaso. "Nunc ibo ego", inquit cocus, "vos me sequimini; si etiam me agnoverit, ego vobiscum adibo illum, omnes ad pedes illius nos proiciemus, veniam petemus, illi supplicabimus, ne nos velit regi indicare. Quid enim aliud faciendum? Tum aut nostri miserebitur, aut peribimus. Si autem non me agnoverit, vos duo ibitis, non ego." Tres igitur prope ianuam accesserunt et cum cocus aurem applicuisset, mox tertius galli cantus sonuit. Rusticus surgens exclamavit: "Deo gratias! Ecce tertius!" et ad ianuam ruit. Qua aperta incidit in tres fures, qui sese ad pedes eius proiecerunt dicentes: "Toti, domine, in tua potestate sumus. Te imploramus, ne nos regi indices, ne nos perdas. Ecce anulus." Rusticus sumpto anulo: "Bene", inquit, "vobis ignosco." Et genu in terram posuit et unam contabulationis tabulam sublevans anulum subseruit.

Mane rusticus ad regem arcessitus dixit: "Anulus, domine rex, de tua manu lapsus usque sub unam contabulationis tabulam devolutus est." Et indicavit locum et anulus regi redditus est. Contentissimus rex magna pecunia rusticum remuneratus est et iussit ei cibum potumque dari. Quae dum fiunt, ipse ambulatum in hortos ivit. Cum ambularet, vidit super folium scarabaeum. Eum in manum sumpsit et rediit in palatium. Ibi ad rusticum ivit et ei dixit: "Si hariolus es, certe divinare potes quid in manu teneam." Pavidus rusticus, se iam profecto periisse credens, murmuravit: "Nunc te, Scarabaee, tenet manus pollens regis." "Sic est!" exclamavit manum aperiens rex, "divinasti!" Postquam etiam plus pecuniae a rege accepit, rusticus domum redire situs est multum honoratus.

FINIS